Doen en doorzetten: de lessen van een spontane ontmoeting

Het was een zonnige zondagochtend, en we zaten net in ons nieuwe, grotendeels lege huis. Slechts een paar essentiële meubels stonden al, omringd door koffers, tassen en verhuisdozen vol spullen. Ik moest wat omruilen bij Ikea en besloot er 'even snel' alleen heen te rijden.

Nadat ik mijn spullen had omgeruild, liep ik nog even door de koopjeshoek. En daar stond hij: de vitrinekast die perfect zou passen in dat lege hoekje in de woonkamer. Meestal neem je zo'n kast in losse onderdelen mee naar huis, maar hoe werkte dat met een exemplaar uit de koopjeshoek? Ik vroeg het aan een medewerkster. Het bleek dat ik de kast precies zoals hij daar stond moest meenemen. Eerst afrekenen, en dan in de gereedschapshoek zelf uit elkaar halen.

"Dit wordt een uitdaging," dacht ik, maar ik wilde de kast echt graag hebben. “Oké, niet te veel nadenken, gewoon beginnen met de eerste stap: de kast naar de kassa krijgen.” Met wat hulp van de medewerkster tilden we de kast op een karretje en ik rekende af

Op naar de volgende stap: de kast uit elkaar halen. Daar begon de uitdaging, die ik had zien aankomen. De kast bestond uit twee delen. Ik had goede hoop dat als ik deze twee delen van elkaar los zou maken, dat ik het mee zou moeten krijgen in mijn auto. Echter kwam ik op een punt dat ik echt hulp nodig had, want anders zou een gedeelte van de kast van het karretje vallen. En daar stond ik dan, alleen.

Net op het moment dat ik mezelf afvroeg waar ik in hemelsnaam aan was begonnen, bood een stel hun hulp aan. Samen haalden we de twee delen van de kast uit elkaar en legden deze op de kar. De man moest wat terugbrengen bij de klantenservice en de vrouw bood aan om ondertussen even met mij mee te lopen naar mijn auto.

Bij mijn auto aangekomen, deed de volgende uitdaging zich voor: de kast erin krijgen. Dat zou al krap worden, en de kinderstoeltjes in de auto hielpen niet bepaald. Nadat ik alle spullen eruit had gehaald, hielp de vrouw me het eerste deel van de kast naar binnen te schuiven. Maar toen moest het andere deel er nog bij. En daar kwamen de herinneringen aan Tetris op mijn grijze gameboy met roze knoppen naar boven. Het ene deel draaien, het andere deel andersom erin, nee past niet. Andere deel eerst en dan de ander erbovenop in plaats van erachter...

We waren al zeker een half uur in de brandende zon bezig toen de man kwam aangelopen. Ik zei: “het gaat niet passen hoor”. “Jawel zei de vrouw, het gaat ons lukken”. Waarop de man zei: “als Marisol iets in haar hoofd heeft, dan gaat ze net zo lang door totdat ze het voor elkaar krijgt. Dus laten we nog een poging wagen.” Ik moest lachen, want in deze vasthoudendheid van Marisol hekende ik mezelf volledig. Ik voelde me direct minder bezwaard dat deze vrouw al drie kwartier van haar vrije zondag mij stond te helpen.

En ja hoor, uiteindelijk kregen we de kast erin! O nee, de kinderstoeltjes… Die pasten we er ook nog ergens tussen. Missie geslaagd!

Ik bedankte Marisol en haar man vanuit de grond van mijn hart. “Ik weet niet hoe ik jullie moet bedanken”, zei ik. “Dat is niet nodig”, zei de man. “Het leven is een aaneenschakeling van gunsten”.

Met die woorden namen we afscheid. Zij gingen naar het strand, en ik reed 45 graden voorovergebogen, maar mét de kast achterin, naar huis.

De lessen?

• Wil je iets graag? Doe het gewoon. Begin met de eerste stap en ga van daaruit verder. Stapje voor stapje.
• Accepteer hulp, wanneer je deze krijgt aangeboden. Voel je niet bezwaard. Mensen helpen over het algemeen graag.
• Ga uitdagingen gewoon aan. Ze kunnen tot mooie ontmoetingen leiden.